Blij dat je een therapeut gevonden hebt, maar wat vind ik het erg dat je als kind zo afgezien hebt. Ik zou je zo een knuffel willen geven (maar dat zou wellicht wat raar zijn aangezien wij elkaar niet kennen, nog afgezien van het feit dat je misschien helemaal geen fan bent van knuffels). Ik wens je heel veel succes met je verdere traject.
En tegelijkertijd botsen mijn twee kinderen met autisme op onbegrip bij mijn schoonouders. Als ze het moeilijk krijgen door de drukte tijdens een familiefeest (the worst) en ik neem uitgebreid de tijd om hen te sussen, kalmeren. Wanneer ik met mijn kinderen dan in gesprek ga, luister naar hoe hard ze aan het afzien zijn dan krijg je rare blikken: Je bent hen aan het bederven; kan je echt niet genezen van autisme; die hebben geen respect voor ons; waarschijnlijk maak je het erger omdat je dat zelf hebt; wat ben je met dat label. Ik ben dat zo beu allemaal.
Ik heb mezelf ook al afgevraagd of mensen met autisme last kunnen hebben van PTSS, of ik dat kan hebben. Ik heb enorm afgezien tijdens het secundair en toen ik daar eindelijk een beetje op mijn gemak zat was mijn laatste schooldag daar gepasseerd en werd van mij verwacht dat ik zomaar de knop kon omdraaien voor de volgende prachtige uitdagingen. Wat? Waar hebben jullie het over? Ik weet nauwelijks wie ik ben, laat staan dat ik zou weten wat ik wil, en toen is het heel snel steil bergaf gegaan. Vandaag, na ontelbaar veel uren therapie gaat het beter; soms veel, soms weinig, soms niet en ik heb het gevoel dat ik er nog helemaal niet ben.
Mensen met autisme kunnen sowieso ook PTSS hebben, die sluiten mekaar niet uit - en ik geloof oprecht dat veel mensen met autisme ook PTSS hebben OMDAT ze autisme hebben en bepaalde ervaringen net trauma creëren.
Ik herken het "knop omdraaien"-ding. Eigenlijk wil ik gewoon terug studeren, voor altijd, maar zo werkt het jammer genoeg niet.
Ik ben wel blij om te horen dat jij je zo goed voelt na therapie. Blij voor jou, maar ook: dat geeft mij hoop! De autisme/ADHD-begeleiding heeft in elk geval al heel veel veranderd, en ik heb goeie hoop in de traumatherapie ook.
En dat je soms het gevoel hebt dat je er nog niet helemaal bent: ik denk dat dat normaal is. Ik denk dat we er nooit echt helemààl gaan zijn. Jammer genoeg is dat niet weggelegd voor ons, maar da's oké. We doen ons best en het gaat elke keer beter, dat is wat telt!
Zin om te bljven studeren is ze herkenbaar, en ik denk dat ik dat ook wel doe: als ik iets niet snap ga ik onmiddellijk op zoek maar op die manier kan een boek lang duren :)
Blij dat je een therapeut gevonden hebt, maar wat vind ik het erg dat je als kind zo afgezien hebt. Ik zou je zo een knuffel willen geven (maar dat zou wellicht wat raar zijn aangezien wij elkaar niet kennen, nog afgezien van het feit dat je misschien helemaal geen fan bent van knuffels). Ik wens je heel veel succes met je verdere traject.
Virtuele knuffel geaccepteerd én geapprecieerd! ♥
En tegelijkertijd botsen mijn twee kinderen met autisme op onbegrip bij mijn schoonouders. Als ze het moeilijk krijgen door de drukte tijdens een familiefeest (the worst) en ik neem uitgebreid de tijd om hen te sussen, kalmeren. Wanneer ik met mijn kinderen dan in gesprek ga, luister naar hoe hard ze aan het afzien zijn dan krijg je rare blikken: Je bent hen aan het bederven; kan je echt niet genezen van autisme; die hebben geen respect voor ons; waarschijnlijk maak je het erger omdat je dat zelf hebt; wat ben je met dat label. Ik ben dat zo beu allemaal.
Eerlijk? Blijf daar weg, en hou je kinderen daar ook weg.
Het zijn die mensen met onbegrip die ons constant het gevoel geven te veel te zijn, niet goed genoeg te zijn, enzovoort. Dat is vergif.
Ik heb mezelf ook al afgevraagd of mensen met autisme last kunnen hebben van PTSS, of ik dat kan hebben. Ik heb enorm afgezien tijdens het secundair en toen ik daar eindelijk een beetje op mijn gemak zat was mijn laatste schooldag daar gepasseerd en werd van mij verwacht dat ik zomaar de knop kon omdraaien voor de volgende prachtige uitdagingen. Wat? Waar hebben jullie het over? Ik weet nauwelijks wie ik ben, laat staan dat ik zou weten wat ik wil, en toen is het heel snel steil bergaf gegaan. Vandaag, na ontelbaar veel uren therapie gaat het beter; soms veel, soms weinig, soms niet en ik heb het gevoel dat ik er nog helemaal niet ben.
Mensen met autisme kunnen sowieso ook PTSS hebben, die sluiten mekaar niet uit - en ik geloof oprecht dat veel mensen met autisme ook PTSS hebben OMDAT ze autisme hebben en bepaalde ervaringen net trauma creëren.
Ik herken het "knop omdraaien"-ding. Eigenlijk wil ik gewoon terug studeren, voor altijd, maar zo werkt het jammer genoeg niet.
Ik ben wel blij om te horen dat jij je zo goed voelt na therapie. Blij voor jou, maar ook: dat geeft mij hoop! De autisme/ADHD-begeleiding heeft in elk geval al heel veel veranderd, en ik heb goeie hoop in de traumatherapie ook.
En dat je soms het gevoel hebt dat je er nog niet helemaal bent: ik denk dat dat normaal is. Ik denk dat we er nooit echt helemààl gaan zijn. Jammer genoeg is dat niet weggelegd voor ons, maar da's oké. We doen ons best en het gaat elke keer beter, dat is wat telt!
Zin om te bljven studeren is ze herkenbaar, en ik denk dat ik dat ook wel doe: als ik iets niet snap ga ik onmiddellijk op zoek maar op die manier kan een boek lang duren :)