maar hij bedoelde het goed
of waarom goede intenties geen zak uitmaken
Het is zo één van die uitspraken die mij ECHT kwaad maken:
“maar hij bedoelde het goed”
Die staat vrij hoog op mijn lijstje van 🚩 rode vlaggen, heel dicht bij “maar het blijft toch je [vader/moeder/broer/buurman/tandarts]”.
Je herkent sowieso wel een gelijkaardige situatie*:
Je zit op een terras met een boek en een cola, minding your own business, en een kerel staart je heel de tijd aan. Optioneel zegt of roept hij iets à la “hey knappe griet!” of hij fluit.
Je bent tekenaar of schilder, en je post een van je werken op sociale media. Je vraagt zelfs niet “wat vinden jullie ervan?”, je wil je werk gewoon tonen aan mensen. En er is altijd wel één persoon die komt zeggen: “ik zou toch een groenere verf gebruikt hebben voor die smurf.”
Je bent er eindelijk uit: je bent homo. Grote openbaring voor jou, en je wil dat natuurlijk graag tegen je familie en vrienden zeggen. Je bent een beetje nerveus, maar je geraakt uit je woorden, “mama, papa, ik ben homo”. En tot je grote niet-vreugde zegt je vader: “da’s een fase, ge groeit daar wel weer uit”.
Ik kan tal van voorbeelden oplijsten maar… je snapt het wel. Een niet-zo-fijne reactie van mensen, hoe dicht ze ook bij je staan, hoe goed ze je ook kennen. Die reactie kwetst je, en je ventileert erover op sociale media.
En dan…. is er altijd wel één iemand die het nodig vindt om te komen zeggen:
“maar hij bedoelde het goed”
Het was een compliment, dat die kerel je nafloot.
Het was goed bedoeld advies.
Het blijft toch je vader, hij wil het beste voor je.
Voor die mensen heb ik maar één vraag:
En?
En? Omdat iemand het goed bedoelde, moeten we vergiffenis tonen? Moeten we oké zijn met het gedrag, want hij had geen slecht intenties? Hij wilde je niet onveilig doen voelen, of kwetsen, of slecht doen voelen, of wat dan ook - dat is per ongeluk, dus het is oké?
Nope.
Echt niet.
Ik ben het ZO beu dat, wanneer je even wil ventileren over je gevoel bij een kwetsende (re)actie, er altijd verwacht wordt dat je je gevoelens opzij kan schuiven, the bigger person bent, want de andere persoon bedoelde het heus niet zo.
Het is niet mijn taak om het werk te doen wanneer iemand anders mij kwetst.
Als jij iemand kwetst, zijn de gevolgen van die actie jouw verantwoordelijkheid.
Als jij mij kwetst, is het perfect oké voor mij om niet meer tegen je te spreken tot je inziet dat je mij hebt gekwetst, je je excuseert en dan nog mag ik kiezen of ik je vergeef of niet. Het is perfect oké voor mij om te beslissen dat, omdat je mij hebt gekwetst, wij geen relatie meer kunnen hebben.
Ik moet mijn deel verwerken. Ik kan mijn boosheid niet blijven meedragen, dus ik moet aan mijn stuk werken, dat plaatsen en loslaten zodat ik gewoon verder kan met mijn leven, hoe groot of klein de impact van jouw acties ook waren. Maar dat wil niet zeggen dat de relatie daarna hetzelfde blijft. Niet zonder dat jij jouw stuk doet.
En dat geldt zowel voor vriendschappelijke relaties als familiale. Het blijft toch je vader - dat klopt, maar dat wil toch niet zeggen dat hij overal mee wegkomt? Of dat het mijn verantwoordelijkheid is om de eerste stap te zetten, om de communicatie te openen, om vergiffenis te vinden.
Heel vaak leggen mensen reflexmatig de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer.
In extreme gevallen is het heel duidelijk wanneer mensen dat doen. Een vrouw wordt verkracht in een donkere steeg om middernacht, en de vingerwijzertjes zijn onmiddellijk daar: wat droeg ze? waarom was ze zo laat nog buiten? wat deed ze daar?
In minder extreme gevallen vinden we dat niet zo duidelijk, maar het is eigenlijk hetzelfde. We verwachten dat het slachtoffer van ongepast gedrag, kwetsende uitspraken of een gebrek aan respect zich toont als de mature partij. Dat iemand aan het ontvangende eind van dat gedrag zijn emoties onder controle houdt, volwassen en pragmatisch reageert, en zelf de situatie herstelt. Hoezo? Waarom vinden we dat normaal? Hoezo is “ik spreek niet meer tegen deze persoon” geen acceptabele reactie?
Ik heb er oprecht geen antwoord op. Ik begrijp helemaal niet waarom we die reactie zo vaak zien, en telkens ik die vraag stel aan mensen die dat gedrag stellen, krijg ik als antwoord: “je weet goed genoeg waarom”. Nee, daarom stel ik de vraag toch juist?
De mensen die wel antwoorden, geven dan categorisch dezelfde verantwoording: “je moet laten zien dat je slimmer bent” of “jij wil de situatie anders zien, dus moet jij ze maar veranderen”. Maar waarom? Waarom moet ik dat?
Nog nooit een eerlijk en duidelijk antwoord op gekregen, en dat zegt genoeg.
Herkenbaar?
Heb je zelf ook een verhaal dat je wil delen? Laat het mij weten op Twitter.