ik zal eens iets zeggen eh
ik weet niet wat zeggen
Het bloggen gaat echt moeilijk.
Voorheen was het meer rechtlijnig: ik leerde iets, over mezelf specifiek of over psychologie in het algemeen, en ik zat op hete kolen om het te delen met anderen. Ik kreeg (krijg?) enorm veel energie uit anderen iets kunnen bijleren, kennis met hen te delen, hen op de een of andere manier te kunnen helpen.
Het frustreert mij, ook. Waarom kan ik dat niet meer? Waarom is die reflex weg? Heb ik de lat te hoog gelegd en wil ik alleen nog ✨SUPERINZICHTEN✨ met jullie delen? Denk ik dat jullie daarop zitten te wachten? Ik heb effe geloofd dat dit mijn hangup was. Dat ik te veel van mezelf verwacht, of dat ik bij elke post een illustratie moest maken waar ik niet meer aan toekwam. Of misschien omdat ik vroeger wekelijks blogde en nu al een tijdje niet meer, dat ik daar nu het recht niet meer toe had, of zo.
Maar dat is het niet.
Het grote probleem is dat ik mij voel alsof ik niets te bieden heb. Niet écht.
Want de therapie is intens en hard en zwaar en gaat tegelijk veel te snel en veel te traag, maar is ook nooit echt “af”. Er zijn zo geen stukjes kant-en-klare onderwerpen meer waarover ik kan zeggen, “dit heb ik geleerd, hier is het dan!”
Het is rauw, en pijnlijk, en vooral persoonlijk. Over de inhoudelijke dingen ben ik amper klaar om met mezelf en mijn therapeut te praten, laat staan om erover te bloggen. En het abstract maken, dat lukt niet goed, want het is echt wel specifiek en complex.
En ik wéét ook niks. De inzichten die ik krijg, doen mij nooit echt voelen alsof ik iets wéét over complex trauma, ptss, vroegkinderlijk trauma, en zo voort. Ik kan amper vatten wat die termen willen zeggen toegepast op mijn situatie, niet omdat ik er intellectueel niet bij kan, maar omdat het zo belachelijk moeilijk is om aan te kijken.
Dus ik schreef niet meer.
Ik mis de therapeutische waarde die deze blog mij bracht, en ik mis de interactie die eruit voortkwam - maar ik had niks te zeggen, dus ik schreef niet meer. Da’s jammer eigenlijk, eh? Want schrijven over waarom ik niet kon schrijven is ook schrijven, en wie zegt dat een blogpost eigelijk écht over iets moet gaan?
En dan kwam ik vanmorgen deze afbeelding tegen op Twitter.
En ik kwam tot de vaststelling, dat ik dit aan ‘t meezeulen ben, dus ik moest het zeggen. Bij deze dan een blogpost, tegelijk over helemaal niks, maar wel over iets.
Want ik heb nog steeds iets te zeggen, ook al weet ik nog niet wat.
Heb jij ook iets te zeggen? Laat het mij weten, op Twitter!
💡 Oh, ja, over Twitter gesproken: ik heb een nieuw account aangemaakt, specifiek voor deze blog. Heel toepasselijk en weinig verrassend: @breindelijk. Mijn DMs en mentions staan open voor al jullie breindelijk- en anders-gerelateerde breindumpjes, vragen, inzichten. Volg mij voor die van mij in de vorm van tweets!