Ik heb sociale verkoudheid.
Hatsjoe!
Zaterdagmiddag was het eindelijk zo ver: de neurodinges board game namiddag!
Samen met twee (ook neurodivergente) vrienden organiseerde ik een board game namiddag door en voor neurodivergente mensen. We hebben bewust niet geteld, want het gaat niet over cijfers en hoe veel mensen er waren, maar als ik een gokje plaats, waren we daar met een twintigtal mensen samen bordspelletjes aan het spelen, aan het lachen en socialisen, met een minimum aan maskeren en een maximum aan vleeskroketten.
De dag daarvoor werd ik verwacht op een familiefeest, waar er bijna even veel volk en lawaai was. Beide fijne evenementen met fijne mensen, maar nog steeds druk, luid en vermoeiend.
Een vol hoofd overdag betekent een vol hoofd ‘s nachts, en niet veel energie de dag erna. Zondag was ik nog van plan naar de meetup van DikkeSvekke te gaan, maar dat is er niet van gekomen, want ik ben opgestaan… met sociale verkoudheid.
Er valt wel iets te zeggen voor ziek zijn na een sociaal evenement, hoe meer mensen bij mekaar, hoe groter de kans dat er wel eens een virusje of bacterietje een feestje kan bouwen - maar dat is niet (alleen) wat er gebeurt.
Drukte en sociaal gedoe zijn soms wel leuk, maar vergen zo veel energie dat er een soort overprikkeling ontstaat. Hoe minder gemaskeer er verwacht wordt, hoe verder je kan doen met een volle tank, maar de tank raakt ooit op, en dan volgt er een crash.
Die uit zich voor iedereen anders. Voor mij zijn de symptomen daarvan eerst veel te veel energie, dopamine, daarna slecht slapen omdat mijn hoofd te vol zit, daarna vermoeidheid; disproportioneel aan het slaaptekort, maar ook echt spierpijn alsof ik intensief gesport heb, en hoofdpijn alsof ik nog steeds in de drukte zit.
Doorheen heel de crash voel ik mij verstrooid, verward, heb ik weinig focus. Ik loop dan ook vaak vast in mezelf: ik wil iets spelen maar ik weet niet wat, ik heb honger maar ik weet niet wat eten, ik ben lastig maar ik weet niet waarom. Ik erger me hier ook actief aan, wat me gewoon nog lastiger maakt.
Mijn sinussen zitten dan ook goed verstopt, ik krijg wat keelpijn en ik maak koorts. Ja, ik weet het, dat klinkt echt als iets waarop de huisarts dan zou zeggen, “ja, dat is een teken van een infectie of ontsteking, eh”. Maar dat is het niet: mijn temperatuur gaat gewoon omhoog wanneer mijn sociale batterij laag staat en ik mijn autistische shutdown tegemoet ga, gaat mijn temperatuur omhoog.
De symptomen van een goeie verkoudheid, dus.
Al die jaren dat ik gewoon zo vaak ziek was, en “we weten niet exact wat het is, het zal wel griep zijn ofzo, rust een beetje uit en neem paracetamol, het zal wel over gaan.”
Maar nope, dat was gewoon elke keer wat ik nu ‘sociale verkoudheid’ noem.
Feitelijk zit ik ook zo hard in mijn hoofd dat ik niet meer weet waar ik met deze blog post naartoe wou, dus ik ga die zo heel awkward afronden alsof het een gesprek is met iemand waarvan ge afscheid neemt en dan nog eventjes mee in dezelfde richting wandelt maar omdat je al daaaag gezegd hebt, niets meer durft tegen zeggen. 👋